Wees

Op de gekste momenten overvalt het me. Opeens een dikke keel, mijn stem die een octaaf hoger wordt, stille tranen van gemis om mijn ouders.

Soms verras ik mezelf door er zomaar tegenover allerlei mensen over te beginnen, tegen de tandartsassistente, in de supermarkt. Het zit me blijkbaar hoog. Ik ben veel bezig met herinneringen en het besef dat er nu niemand meer ‘boven’ me is.

Ja, ik realiseer me goed dat jullie op deze foto gewoon een man en een vrouw zien. Maar dit zijn de mensen die mij het leven hebben gegeven. Die mij uit liefde samen gemaakt hebben. Die onvoorwaardelijk van mij hielden.

Mijn moeder overleed op 27 juni 2020, mijn vader op 5 januari 2021. Ik draag ze met me mee. Teruggekeerd, weer dichter in mijn hart dan toen ik net uit huis was, zelf een leven opbouwde, samenwoonde en later trouwde met Ruben en moeder werd van Daniël. Ik zie en voel haarscherp nu hoe belangrijk zij voor me geweest zijn. Hoe ze altijd hun best voor me gedaan hebben, zoals ik dat op mijn beurt weer voor onze zoon doe.

Volgens Wikipedia is een wees een kind van wie een of beide ouders zijn overleden. Is slechts één ouder overleden, dan ben je een halve wees. Zijn beide overleden, dan ben je een volle wees.

Ik realiseer me nu ten volle dat ik onderdeel uitmaak van alle ouders en alle kinderen op deze wereld, al die mensen die proberen dingen door te geven aan hun nageslacht.

Maar bij het woord ‘wees’ hoor ik ook onmiddellijk weer dat kinderstemmetje in mijn hoofd: Morrison 😊 Als jij het ook nog weet, ben je waarschijnlijk ongeveer van mijn leeftijd. Uit ‘Het Weeshuis van de hits van Peter van Bruggen’:
“Er zijn songs die als hit worden geboren….maar d’r zijn er óók die door pappa en mamma in de steek zijn gelaten….”

Sommige woorden bevestigen echt hun betekenis:
‘Ouders’, ze zijn oúder dan jij
‘Nageslacht’, je komt erná.

Mijn ziel huisde een tijd lang onder mijn arm. De eerste maanden dagelijks. Nu nog regelmatig. Vaker dan me lief is. Een dierbaar iemand die ik erover vertelde, noemde het een soort omgekeerd emptynest-syndroom.

“Het is een soort liefdesverdriet van één kant” las ik over het lege-nest-syndroom. En ‘loslaten en betrokken blijven’. Daar heb ik me intussen na het op kamers gaan van onze zoon al drie jaar in bekwaamd. En dat lukt goed. Maar bij de dood van mijn ouders is nu alleen ‘loslaten’ over. Leer ik ook vast. Het is immers niet anders. Voor degenen die zichzelf hierin herkennen zeg ik:

Ga zo door
Wees dapper
Wees lief
Ook voor jezelf